lahaine.org
Nacionales Galiza :: 05/12/2012

[Gal/cast] Carta desde Vilhabona

Ceivar
El preso galego Hector José Naya Gil "Koala", escribe desde la carcel española de Villabona

Galego

Leva tempo assimilar que se está preso, que careces de liberdade, que nada do que fagas aquí dentro depende de ti, e estás a total disposiçom da vontade de estranhos que nem te querem, nem te comprendem.

É unha sensaçom de indefensom e vulnerabilidade que asulaga a mente. Inda por riba tes que compartir o pouco espacio vital que tes com gente a que lhe importa um caralho esse espacio e só miram polo seu. Madialeva, eles estam pior ca mim nom só atrapados nas gadoupas do estado, se nom também atrapados nas redes de drogas e derivados, moitas vezes alimentados pola gente que se supom debe cuidar de que isto nom suceda aqui dentro. Outras vezes as próprias famílias som as que alentam esta situaçom. Seja coma seja eu estou fora de lugar. Escuitas conversas sobre pelejas e punhaladas “por um cigarro”, sobre drogas, pastilhas… Lamentos porque matarom a um e nom a tres, por roubar umha tenda ou umha farmácia, em vez de um banco. E eu que fago aqui? nom tenho nada que ver com esta gente, nem com o seu conceito egoísta de vida, e por suposto, eles nom tenhen nada que ver comigo, com as minhas ideias, com os meus pensamentos, com os meus sonhos que imaginam um mundo melhor, que som solidários e nom marginais conceitos de subsistência individual.

“Estás aquí por ser un terrorista y el terrorismo es política” dizia a trabalhadora social de Madrid V. Se estam tam seguros do que eu sou, de que é a política o que guia os meus atos, porquê se me nega a condiçom de preso político? Porque se me obriga a viver com esta gente? Tam “malo” sou eu para merecer esta companha?. Sem embargo se me trata distinto que a eles, desde o primeiro momento as regras da “justiça” nom som as mesmas para mim ou para os meus companheiros que para esta gente que mata ou rouba sem sentido. E já nem que falar das regras que se lhe aplicam a gente que ostenta poder neste “país”.

Desde a minha fiestra podo ver entre os barrotes as árvores de fora, um bosque de pinheiros e eucaliptos. Eles som ceives de estes muros, só as raízes os atam a terra na que nascerom. Quem me dera ter as mesmas raízes que eles, que quem se atrevesse a tentar afastar-me da minha terra, treme-se com a minha caída, ruidosa e forte, e mentres nom o tentassem, citar firme os embates do inimigo. Si, sou como unha árvore derribada, mais a minha caída nom é em vao, e no choque contra o cham a represom, as sementes forom espalhadas, e só hai que agardar a que madurem.

A estas alturas já nom sei se sou um preso político, unha árvore, unha árvore política, ou umha lampreia. Este lugar está desenhado para anular a consciência individual e someter-te a ser o que eles queiram que sejas. Mais tenho assumido que a luita debe continuar, já por mim mesmo, sei que fora conto com muita gente, mais aqui dentro estou só. E a luita é conservar a minha identidade, como patriota, como galego e coma pessoa. Leva-na clara se pensam que me vou someter.Ainda assim as cousas estam claras, nom estou aqui por ser um criminal, eles sabem-no, ti sabê-lo e eu sei-no. Pero querem que me sinta coma se o fosse, que seja outro gram no milho do seu poderoso moinho, e trata-se me distinto para que pense assi, para que mire com inveja a gente que recibe “bom trato” porque som simples delinquentes. Mais já está todo dito, nem sou um delinquente nem sou simples.

Que os cans do império o assumam, eu nom estou vencido, só estou cabreado.

KOALA.

Castellano

Lleva tiempo asimilar que se está preso, que careces de libertad, que nada de lo que hagas aquí dentro depende de ti, y estás a total disposición de la voluntad de extraños que ni te quieren, ni te comprenden.

Es una sensación de indefensión y vulnerabilidad que inunda la mente. Además de esto tienes que compartir el poco espacio vital que tienes con gente a la que le importa un carajo ese espacio y sólo miran por lo suyo. Madialeva, ellos están peor que yo, no sólo atrapados en las garras del estado, sino también en las redes de drogas y derivados, muchas veces alimentados por la gente que se supone debe cuidar de que esto no suceda aquí dentro. Otras veces las propias familias son las que alientan esta situación. Sea como sea yo estoy fuera de lugar. Escuchas conversaciones sobre peleas y puñaladas "por un cigarro", sobre drogas, pastillas...Lamentos porque mataron a uno y no a tres, por robar una tienda o una farmacia, en vez de un banco. Y yo que hago aquí? no tengo nada que ver con esta gente, ni com su concepto egoísta de vida, y por supuesto, ellos no tienen nada que ver conmigo, con mis ideas, con mis pensamientos, con mis sueños que imaginan un mundo mejor, que son solidarios y no marginales conceptos de subsistencia individual.

"Estás aquí por ser un terrorista y el terrorismo es política" decía la trabajadora social de Madrid V. Si están seguros de lo que yo soy, de qu es la política lo que guía mis actos, ¿Por qué se me niega la condición de preso político? ¿Por qué se me obliga a vivir con esta gente? ¿Tan "malo" soy yo para merecer esta compañía?. Sin embargo, se me trata distinto que a ellos, desde el primer momento las reglas de la "justicia" no son las mismas para mi o para mis compañeros que para esta gente que mata o roba sin sentido. Y ya ni que hablar de las reglas que se le aplican a la gente que ostenta poder en este "país".

Desde mi ventana puedo ver entre los barrotes los árboles de fuera, un bosque de pinos y eucaliptos. Ellos son libres de estos muros, sólo las raíces los atan a la tierra en la que nacieron. Ya me gustaría tener las mismas raíces que ellos, que quien se atreviera a intentar apartarme de mi tierra, temblase con mi caía, ruidosa y fuerte, y mientas no lo intentasen, citar firme los embates del enemigo. Si, sou como un árbol derribada, pero mi caída noo es en vano, y en el choque contra el suelon de la represión, las simientes fueron esparcidas y sólo hay que esperar a que maduren.

A estas alturas ya no sé si soy un preso político, un árbol, un árbol político, o una lamprea. Este lugar está diseñado para anular la conciencia individual y someterte a se lo que ellos quieran que seas. Pero he asumido que la lucha debe continuaur, ya por mi mismo, sé que fuera cuento con mucha gente, pero aquí dentro estoy sólo. Y la lucha es conservar mi identidad, como patriota, como galego y como persona. Lo llevan claro si piensan que me voy a someter. Aún así, las cosas están claras, no estoy aquí por ser un criminal, ellos lo saben, tu lo sabes, y yo lo sé. Pero quieren que me sienta como si lo fuese, que sea otro grano de maíz de su poderoso molino, y me tratan distinto para que piense así, para que mire con envidia a la gente que recibe "buen trato" porque son simples delincuentes. Pero ya está todo dicho, no soy un delincuente ni soy simple".

Que los perros del imperio lo asuman, yo no estoy vencido, sólo estoy cabreado.

KOALA.

 

Este sitio web utiliza 'cookies'. Si continúas navegando estás dando tu consentimiento para la aceptación de las mencionadas 'cookies' y la aceptación de nuestra política de 'cookies'.
o

La Haine - Proyecto de desobediencia informativa, acción directa y revolución social

::  [ Acerca de La Haine ]    [ Nota legal ]    Creative Commons License ::

Principal