lahaine.org
Nacionales Galiza :: 15/07/2013

"La represión está adaptándose al contexto social y político. España es un Estado terrorista"

La Haine-Galiza
[Gal/Cast] La Haine-Galiza entrevista a la organización juvenil independentista Galega Briga

Castellano

Ya está cerca el Día de la Pátria Galega y hemos sabido que los diversos grupos de la juventud independentista de izquierdas acaban de convocar una manifestación unitaria la víspera, día 24. Vamos a comenzar con uno de ellos, BRIGA, para que nos pueda hablar tanto de esta manifestación, como de la situación de Galiza.

LH. Queremos primero de BRIGA que nos hagáis un diagnóstico de la situación de Galiza tanto desde la vertiente social como desde la vertiente nacional.

B. Los años de crisis y saqueo pesan mucho sobre nosotras. La estructura demográfica galega es la de un país condenado a la miseria colectiva: el saldo vegetativo es muy negativo, la media de edad elevadísima y la cultura de la emigración un lastre que ya impidió en el pasado siglo que este país fuese una bomba de relojería. La "Galicia" española vomita galeg@s, sobre todo jóvenes. Es un país donde, a pesar de la baja natalidad, el vaso desborda constantemente.

Esto se debe a una estructura económica basada en una producción primaria desmantelada por los pactos España-UE de los años 80 (pesca, leche, agricultura, ganadería, naval) y una explotación de recursos con empresas de "enclave" que expolian lo que extraen en beneficio de la concentración económica capitalista fuera del país. Esto destruye el territorio (rías contaminadas, flora invasiva y acidificante, ríos intervenidos, propiedad privada improductiva del territorio, empresas altamente contaminantes -Sam Cibrao, As Pontes, Cerzeda, Mugardos...) y produce unos ingentes beneficios para grandes corporaciones.

España y la UE han sido pues una ruína para Galiza. La terciarización de la economía, con miles de jóvenes trabajando en empleos de distribución, turismo y comercio, muy estacionales y por lo tanto precarios, temporales y mal pagados, supone un relevante indicativo de la incapacidad de gestionar nuestros inmensos recursos para industrializar el país con programas autocentrados de ciclos productivos completos.

Además, la venta al mejor postor de las entidades de capital crediticio que se lucraban con las rentas del trabajo de miles de galeg@s coloca el debate de la necesidad de una banca nacional, pero pública y al servicio del pueblo trabajador, no de los ladrones de pedigrí galego que andan libres después de haber robado y defraudado millones de euros.

La desestructuración pues de Galiza como proyecto político con una columna vertebral económica propia, la falta de expectativas, las promesas vacías del gobierno de Feijóo como los buques para Navantia, el llamamiento a la búsqueda de empleo fuera del país, la tasa de desempleo juvenil en casi 50% oficialmente...dentro de España y de la UE no tenemos nada que ganar.

LH. Fuera de Galiza muchas personas creen que estamos ante un país conservador, pero también sabemos que se están desarrollando muchas luchas...

B. La naturaleza conservadora de un país no se debe medir sólo en función del voto. Más de medio mundo es conservador, y no precisamente menos que Galiza, utilizando este patrón. ¿Somos nosotros menos o más progresistas que l@s portuguesas/es? ¿Y que l@s castellan@s? No es un debate bien orientado. Los motivos de tendencia histórica del voto a la derecha por parte de una importante base social de pueblo galego tienen que ver con muchos motivos históricos, culturales y políticos que no se deben reducir a apelativos que tampoco clarifican gran cosa, como el de ser o no conservadores/as. Habría que preguntarse en qué lo somos...

Sin embargo estamos convencid@s de que ese epíteto tiene gran relevancia para condicionar simbólicamente la reacción de un pueblo ante las injusticias. Y en este caso concreto, conducirlo al ultra-cristianismo, el desencanto y el desengaño, la frustración y el pensamiento más mágico que materialista de que "todo es así y no hay remedio porque todo es culpa nuestra por ser como somos". Un razonamiento muy plausible para el poder. Y que como bien sabréis no existe sólo precisamente en Galiza. Esto es una fórmula de contención que quizá por todo lo contrario es muy utilizada en nuestro país: porque se hace necesario imbuir tal auto-concienciación metafísica de nosotr@s propi@s para eludir responsabilidades individuales y colectivas.

Por si esto no fuera suficiente, es necesario recordar que en general el imperialismo utilizó muy frecuentemente estas sentencias históricas sobre los pueblos que sometía: atrasad@s, incult@s, ignorantes, después conservadores, y por lo tanto incapaces de ser soberanos.

No deja por tanto de ser curioso que se reivindique tanto esta condena semi-colonial del pueblo galego. Evidentemente, sin Galiza, el mundo habría perdido un ejemplo espectacular de como un pueblo masacrado en un golpe de Estado militar y genocida, que provocó un verdadero holocausto muy desconsiderado historiográficamente aún no hace un siglo, fue capaz de regenerar con casi media población fuera de sus fronteras proyectos políticos de emancipación realmente avanzados, situados en las coordenadas más contestatarias de la izquierda política y del socialismo a escala internacional, con un potente movimiento estudiantil fluctuante, con una constante histórica de lucha feminista de influencia transversal en casi toda la izquierda, con un sindicalismo nacional cuyo calado sólo se supera en Euskal Herria, una combatividad obrera reconocida a pesar del escaso desarrollo industrial, y un movimiento juvenil vigoroso en plena huida masiva de miles de amig@s, compañer@s y familiares cada año.

Con este panorama, nuestra experiencia de lucha no es poca cosa. Es la policialización masiva de nuestra sociedad, un buen ejemplo del pánico que sienten a que este pueblo despierte.

LH. Hace poco asistimos al juicio a cuatro independentistas en la Audiencia Nacional. ¿Se está incrementando la represión en Galiza?

B. La represión está adaptándose al contexto social y político. España es un Estado terrorista con mecanismos jurídicos y policiales muy perfeccionados de combate a la disidencia. Su experiencia histórica está ahí.

En las luchas sociales experimentadas en estos años hemos podido observar como clases sociales antes impermeables a la represión, que vivían en una burbuja ajena a la naturaleza del aparato represor espanhol, y que mismo amparaban la persecución política, están sufriendo en carne propia lo que nunca esperaron. Colectivos contra los desahucios, protestas ante sedes políticas y del poder, marchas en defensa de la educación, del sistema sanitario, del empleo, de la defensa del territorio, contra la privatización de servicios, el sonado jaleo de afectad@s por las preferentes y subordinadas...Todos ellos comienzan a registrar un historial de incidentes más o menos graves con el orden burgués.

Obviamente, el Estado controla la permeabilidad de tales movimientos a la penetración de contingentes militantes experimentados que puedan ofrecer vigor y/o politizar sus luchas de una manera más expresiva y peligrosa para el poder. Mientras tanto, este se limita a atemorizar con sanciones, con agresiones y detencionesen su linda intervención habitual, hostil a las demandas populares y siempre servil a los intereses de los poderosos.

En el caso concreto de la persecución del independentismo "radical" y "violento", según sus propias expresiones, el control es muy estrecho. Hay líneas paralelas de enfrentamiento con el poder. Mientras estas no se encuentren, todo está más o menos bajo control. El objetivo del poder es mantener un grado de criminalización y desconsideración tales hacia el independentismo, que este jamás abandone el status de movimiento "grupuscular" incapaz de dinamizar e incluso liderar con su discurso y su ejemplo de lucha las reivindicaciones obreras, feministas, juveniles y populares. El objetivo, en fin, es crear una atmósfera de alienación popular respecto del independentismo, acentuando todo aquello que pueda distanciarlo de las masas e ignorando su, nuestro, inmenso trabajo de base que tantos pasos adelante ha dado.

Todo el circo montado sobre una organización alegadamente terrorista que pueda estar causando grandes trastornos a la población galega, alterando el funcionamiento democrático y bla, bla bla...es un discurso para el tribunal. De ahí hacia afuera no ocasiona temores.

Si, son motivo obviamente de una reflexión pausada dentro de la izquierda independentista las consecuencias de la aplicación de la "teoría de las esferas, de la influencia o del entorno". De que creado el enemigo, este pueda convertirse tan voluble que vivamos en un estado de excepción permanente sin conocer a que garantías legales atenernos como militantes de un largo movimiento socio-político situado en el objetivo de un enemigo fascista que ya ha desarrollado este modelo de represión en Euskal Herria.

LH. Habéis sido la juventud las y los primeros en dar los pasos precisos hacia esa unidad. ¿Sería posible hablarnos de cuál ha sido el modo de llegar a este punto?

B. Pues básicamente paciencia; una suma de tiempo y trabajo político militante interno. Permitir el transcurrir del tiempo. Y hacer un trabajo de hormigas para educarnos como jóvenes en la máxima de que nuestro enemigo no se molesta precisamente al vernos envueltos en luchas intestinas. A partir de ahí, la crítica y la autocrítica respetuosas siempre bien recibidas. Las puertas abiertas al reencuentro formal y fraternal entre diversas culturas militantes que tenemos mucho de que hablar e importantes cosas y experiencias, objetivos y sueños que dar y recibir.

Y no podemos negar el impacto subjetivo y objetivo de la crisis sistémica. Tanto en la reorientación del discurso político del nacionalismo mayoritario, tanto en la táctica política de todos los agentes implicados en responder golpe a golpe, en construir la autodefensa del pueblo galego frente a la ofensiva de España, del capital y del Patriarcado.

Ahí nace un nuevo capítulo. El de sentarse y hablar. Discutir honestamente.Tejer puentes que llevaban años caídos y sin voluntad de reconstruirse. Y sin prisas, las unidades más o menos funcionales para extender el independentismo, el socialismo, y el feminismoo deberán ser resultado de acuerdos amplios e inclusivos. Esto nos interesa.

LH. ¿Pensáis que vuestras referencias partidarias darán también pasos en ese sentido?

B. No nos corresponde a nosotras/os acelerar o distender los ritmos del entendimiento entre partidos políticos. Nosotros como organización juvenil independentista procuramos hacer posible en nuestro espacio de intervención aquello que facilite la presencia, la fuerza y el peso de la emancipación nacional y social de género. Sea cuál sea su implementación a otros niveles es algo que sólo avanzando y con buenos resultados en nuestra área podremos estimular otros frentes como algo positivo.
Por lo tanto a nivel partidario se avanzará o no en este aspecto en función de muchas otras dinámicas. Y entre ellas la forma en que resulten estas experiencias pioneras de unidad de acción juvenil. No debemos caer en la auto-complacencia de escindir lo juvenil de lo partidario. Lógicamente existe un importante componente de experimentación que se desarrolla en el ámbito juvenil en los movimientos políticos. Nosotros daremos una respuesta que favorecerá o no un clima a nivel partidario. Ya veremos como sale.

LH. ¿Que esperáis de esta jornada reivindicativa de cara al futuro?

B. Esperamos que sea una jornada de referencia. Un acontecimiento de gran participación que coloque en la agenda política la reivindicación juvenil por la soberanía y la independencia políticas como algo lejos de ser residual. Que dé ánimos, que entusiasme. Que anime a la gente joven a incorporarse a esta hermosa lucha por una Galiza libre, roja, y lila en otro mundo que es necesario construir.

Esperamos que se visualice la fuerza de la bandera azul y blanca con la estrella roja como emblema patriótico que se refuerza ante la adversidad de la alienación rojigualda tan machista, malolienta y reaccionaria. El patriotismo internacionalista, solidario, diverso y consciente frente a la "banderita de regalo" y el patriotismo oportunista y homogeneizador.

La bandera de la juventud que se compromete con su futuro. La Galiza que viene, frente a la "Galicia" caduca, comatosa y timorata de que hablábamos más arriba.

Hablamos de la responsabilidad de un pueblo joven en tomar el poder para transformar su ostentación y nuestra ruina en nuestra emancipación y su condena. No es poca cosa. Tiene que ser un paso adelante dado con contundencia. Este 24 de julio Compostela y el país entero debemos agitar con orgullo nuestra bandera.

LH. Ya para finalizar. ¿Creéis que Galiza poco a poco comienza a dar pasos hacia su configuración como Estado socialista soberano?

B. Bueno, la conformación de un Estado socialista soberano es algo que no está escrito en nuestras agendas anuales, que acaban dentro de 6 meses. El calendario marca muchas luchas de resistencia que ciertamente deberemos acompañar de una lucha de ofensiva y contrucción nacional y social.

Pero tenemos muchos pequeños y grandes logros que alcanzar para que esta realidad futura pueda seguir siendo formulada con garantías por un movimiento patriótico de liberación nacional muy fuerte. La Galiza soberana y socialista no la vamos a construir nosotros sólos; la tendrá que construir el pueblo trabajador galego en mareas rojas que están por venir. Y vendrán.

Muchas gracias por el tiempo que nos habéis dedicado y pronto esperamos ver a Galiza avanzando por el camino de su soberanía y liberación.

Galego

Já anda perto Dia da Pátria Galega e vimos de conhecer que os diversos grupos da mocidade independentista de esquerdas venhem de convocar umha manifestaçom unitária na véspera, dia 24. Vamos dar começo com um deles, BRIGA, para que poda falar-nos quer desta manifestaçom, quer da situaçom da Galiza.

LH. Queremos primeiro de BRIGA que nos fagades um diagnóstico da situaçom da Galiza quer na vertente social, quer na nacional

B. Os anos de crise e saque pesam muito sobre nós. A estrutura demográfica galega é a dum país condenado à miséria coletiva: o saldo vegetativo é mui negativo, a meia etária elevadíssima e a cultura da emigraçom um lastro que já impediu no passado século que este país fosse umha bomba de relojaria. A "Galicia" espanhola vomita galeg@s, sobre todo jovens. É um país onde, malia a baixa taxa de natalidade, o balde reborda constantemente.

Isto deve-se a umha estrutura económica baseada numha produçom primária desmantelada polos patos Espanha-UE dos anos 80 (pesca, leite, agro, gadaria, naval) e umha exploraçom de recursos com empresas de "enclave" que apenas espoliam o que extraem em benefício da concentraçom económica capitalista fora do país. Isto destrói o território (rias contaminadas, flora invasiva e acidificante, rios intervidos, propriedade privada improdutiva do território, empresas altamente contaminantes -Sam Cibrao, As Pontes, Cerzeda, Mugardos,...-) e produz uns benefícios ingentes para grandes corporaçons.

Espanha e a UE tenhem sido pois umha ruína para a Galiza. A terciarizaçom da economia, com milhares de jovens trabalhando em empregos de distribuiçom, turismo e comércio, mui estacionais e portanto precários, temporários e mal pagos, supom um relevante indicativo da incapacidade de gerir os nossos imensos recursos para industrializar o país com programas auto-centrados de ciclos produtivos completos.

Ainda, a venda ao melhor postor das entidades de capital creditício que se lucravam com as rendas do trabalho de milhares de galeg@s coloca o debate da necessidade dumha banca nacional, mas pública e ao serviço do povo trabalhador, nom dos ladrons de pedigri galego que andam ceivos após ter roubado e defraudado milhons de euros.

A desestruturaçom pois de Galiza como projeto político com umha coluna vertebral económica de seu, a falta de expetativas, as promessas vácuas do governo de Feijó como os flotéis para Navantia, o apelo à procura de emprego fora do país, a taxa de desemprego juvenil em quase 50% oficialmente... dentro de Espanha e da UE nom temos nada a ganhar.

L.H. Fora da Galiza muitas pessoas acham que estamos perante um país conservador, mas também sabemos que se estám a desenvolver inúmeras luitas.

B. A natureza conservadora dum país nom se deve medir só em funçom do voto. Mais de meio mundo é conservador, e nom precisamente menos que Galiza, utilizando esse padrom. Somos nós menos ou mais progressistas que @s portugueses/as? E que @s castelhan@s? Nom é um debate bem orientado. Os motivos da tendência histórica ao voto na direita por parte dumha importante base social do povo galego tenhem a ver com muitos motivos históricos, culturais e políticos que nom se devem reduzir a apelativos que tampouco clarificam grande cousa, como o de sermos ou nom conservadores/as. Haveria que perguntar-se, enfim, em quê o somos...

Ainda, estamos convencid@s de que esse epíteto tem grande releváncia para condicionar simbolicamente a reaçom dum povo perante as injustiças. E neste caso concreto, conduzi-lo ao ultra-criticismo, o desencanto e desengano, a frustraçom e o pensamento mais mágico que materialista de que "todo é assim e nom há remédio porque todo é culpa nossa por sermos como somos". Um razoamento mui plausível para o poder. E que como bem saberedes nom existe só precisamente em Galiza. Isto é umha fórmula de contençom que quiçá por todo o contrário é mui utilizada no nosso país: porque se fai necessário imbuir tal auto-conceiçom metafísica de nós própri@s para iludirmos responsabilidades individuais e coletivas.

Por se nom for suficiente, cumpre lembrar que em geral o imperialismo utilizou mui frequentemente estas sentenças históricas sobre os povos que submetia: atrasad@s, incult@s, ingnorantes, logo conservadores, e portanto incapazes de ser soberanos. Nom deixa portanto de ser curioso que se reivindique tanto esta condena semi-colonial do povo galego.

Evidentemente, sem Galiza o mundo teria perdido um exemplo espetacular de como um povo massacrado num golpe de Estado militar e genocida, que provocou um verdadeiro holocausto mui desconsiderado historiograficamente ainda nom há um século, foi capaz de regenerar com quase meia populaçom fora das suas fronteiras projetos políticos de emancipaçom realmente avançados, situados nas coordenadas mais contestatárias da esquerda política e do socialismo a escala internacional, com um potente movimento estudantil flutuante, com umha constante histórica de luita feminista de influência transversal em quase toda a esquerda, com um sindicalismo nacional cujo calado só se supera em Euskal Herria, umha combatividade operária reconhecida apesar do escasso desenvolvimento industrial, e um movimento juvenil viçoso em plena fugida massiva de milhares de amig@s, companheir@s e familiares cada ano.

Com este panorama, a nossa experiência de luita nom é pouca cousa. E a policializaçom massiva da nossa sociedade, um bom exemplo do pánico que sentem a que este povo desperte.

LH. Há bem pouco assistimos ao juicio a catro independentistas na Audiência Nacional. Está-se a incrementar a repressom na Galiza?

B. A repressom está a adaptar-se ao contexto social e político. Espanha é um Estado terrorista com mecanismos jurídicos e policiais mui aperfeiçoados de combate à dissidência. A sua experiência histórica está aí.
Nas luitas sociais experimentadas nestes anos temos podido observar como camadas sociais antes impermeáveis à repressom, que viviam numha borbulha alheia à natureza do aparelho repressor espanhol, e que mesmo amparavam a perseguiçom política, estám a sofrer em carne própria o que nunca esperárom. Coletivos contra os desafiuzamentos, protestos ante sedes políticas e do poder, marchas em defesa da educaçom, do sistema sanitário, do emprego, da defesa do território, contra a privatizaçom de serviços, o sonado rebúmbio de afetad@s polas preferentes e subordinadas... Todos eles começam a registar um historial de incidentes mais ou menos graves com a ordem burguesa.

Obviamente, o Estado controla a permeabilidade de tais movimentos à penetraçom de contingentes militantes experimentados que podam vigorizar e/ou politizar as suas luitas dumha maneira mais expressiva e perigosa para o poder. Entretanto, este limita-se a atemorizar com sançons, com espancamentos e detençons na sua linha de intervençom habitual, hostil às demandas populares e sempre servil aos interesses dos poderosos.

No caso concreto da perseguiçom do independentismo "radical" e "violento", segundo as suas próprias expressons, o controlo é mui estreito. Há linhas paralelas de confronto com o poder. Enquanto estas nom se encontrem, todo vai mais ou menos baixo controlo. O objetivo do poder é manter um degráu de criminalizaçom e desconsideraçom tais polo independentismo, que este jamais abandone o status de movimento “grupuscular” incapaz de dinamizar e mesmo liderar com o seu discurso e o seu exemplo de luita as reivindicaçons operárias, feministas, juvenis e populares. O objetivo, enfim, é criar umha atmosfera de alienaçom popular respeito do independentismo, acentuando todo aquilo que poda distanciá-lo das massas e ignorando o seu, o nosso, imenso trabalho de base que tantos passos avante tem dado.

Todo o circo montado à volta dumha organizaçom alegadamente terrorista que poda estar a causar grandes transtornos à populaçom galega, alterando o funcionamento democrático e bla, bla, bla... é um discurso para o tribunal. Daí para afora nom ocasiona temores.

Sim motiva obviamente umha reflexom pausada dentro da esquerda independentista sobre as consequências da aplicaçom da "teoria das redondezas, da influência ou do contorno". De que criado o inimigo, este poda tornar tam volúvel que vivamos num estado de excepçom permanente sem conhecer a que garantias legais ater-nos como militantes dum largo movimento socio-político colocado no alvo dum inimigo fascista que já desenvolveu este modelo de repressom em Euskal Herria.

LH. Fostes a mocidade os primeiros em dar os passos precissos face essa unidade. É possível falar-nos de qual foi o jeito de chegardes a este ponto

B. Pois basicamente paciência; umha soma de tempo e trabalho político militante interno. Permitir ao tempo transcorrer. E fazer um trabalho de formigas para educar-nos como jovens na máxima de que o nosso inimigo nom se molesta precisamente ao ver-nos envolvidos em liortas intestinas. A partir daí, a crítica e autocrítica respeitosas sempre bem recebidas. As portas abertas ao reencontro formal e fraternal entre diversas culturas militantes que temos muito de que falar e importantes cousas e experiências, objetivos e sonhos que darmo-nos e receber.

E nom podemos negar o impato subjetivo e objetivo da crise sistémica. Quer na reorientaçom do discurso político do nacionalismo maioritário, quer na tática política de todos os agentes implicados em responder golpe a golpe, em construir a autodefesa do povo galego frente à ofensiva de Espanha, do Capital e do Patriarcado.

Aí nasce já um novo capítulo. O de sentar a falar. Discutir honestamente. Tecer pontes que levavam anos caídas e sem vontade de reconstruir-se. E sem pressas, as unidades mais ou menos funcionais para estender o independentismo, o socialismo e o feminismo deverám ser resultado de acordos abrangentes. Isso interessa-nos.

LH. Achades que vossas referências partidárias darám assim mesmo passos nesse sentido

B. Nom nos corresponde a nós acelerar ou distender os ritmos de entendimento entre partidos políticos. Nós como organizaçom juvenil independentista procuramos fazer possível no nosso espaço de intervençom aquilo que facilite a presença, a força e o peso da emancipaçom nacional e social de género. Como quer que isto se implemente a outro níveis é algo que só indo avante e com bons resultados na nossa área poderemos estimular noutros frentes como algo positivo.
Portanto a nível partidário avançará-se ou nom neste aspeto em funçom de muitas outras dinámicas. E entre elas a forma em que resultem estas experiências pioneiras de unidade de açom juvenil. Nom devemos cair na auto-complacência de cindir o juvenil do partidário. Logicamente há um importante componente de experimentaçom que se desenvolve no âmbito juvenil nos movimentos políticos. Nós daremos umha resposta que favorecerá ou nom um clima similar a nível partidário. Já veremos como sae.

L.H. Quê agardades desta jornada reivindicativa face o futuro.

B. Aguardamos que seja umha jornada de referência. Um sucesso de participaçom que coloque na agenda política a reivindicaçom juvenil pola soberania e a independência políticas como algo longe de ser residual. Que dê fôlegos, que entusiame. Que anime gente nova a incorporar-se a esta fermosa luita por umha Galiza livre, vemelha e lilás num outro mundo que é necessário construirmos.

Aguardamos que se visualize a força da bandeira azul e branca com a estrela vermelha como emblema patriótico que se reforça ante a adversidade da alienaçom rojigualda tam machista, fedorenta e reacionária. O patriotismo internacionalista, solidário, diverso e consciente frente à "banderita de regalo" e o patrioterismo oportunista e homogeneizador.

A bandeira da juventude que se compromete com o seu futuro. A Galiza que aí vem frente à "Galicia" caduca, comatosa e timorata de que falávamos mais arriba.

Falamos da responsabilidade dum povo jovem em tomar o poder para tranformar a sua ostentaçom e a nossa ruína na nossa emanicpaçom e a sua condena. Nom é pouca cousa. Tem que ser um passo avante dado com contundência. Este 24 de julho Compostela e o país inteiro devemos agitar com orgulho a nossa bandeira.

L,H, Já para finalizar achades que Galiza devagar já começa a dar passos face a sua configuraçom como Estado socialista soberano.

Bom, a conformaçom dum Estado socialista soberano é algo que nom está escrito nas nossas agendas anuais, que acabam dentro de 6 meses. O calendário marca muitas luitas de resistência que com certeza deveremos acompanhar dumha luita de ofensiva e construçom nacional e social.

Mas temos muitos pequenos e grandes logros que atingir para que essa realidade futura poda sequer ser formulada com garantias por um movimento patriótico de libertaçom nacional mui forte. A Galiza soberana e socialista nom a vamos construir nós sós; vai-na construir o povo trabalhador galego em marés vermelhas que estám por chegar. E chegarám.

Muito obrigada olo tempo que nos dedicastes e aginha agardamos ver a Galiza avante no camino da sua soberanía e libertaçom.

 

Este sitio web utiliza 'cookies'. Si continúas navegando estás dando tu consentimiento para la aceptación de las mencionadas 'cookies' y la aceptación de nuestra política de 'cookies'.
o

La Haine - Proyecto de desobediencia informativa, acción directa y revolución social

::  [ Acerca de La Haine ]    [ Nota legal ]    Creative Commons License ::

Principal